සෙංකොට්ටං

 

මහින්ද ප්‍රසාද් මස්ඉඹුලයන් විසින් රචනා කරන්නට යෙදුණු සිය කුළුඳුල් නවකතාව වූයේ සෙංකොට්ටං නවකතාවයි.තම ග්‍රාමීය අත්දැකීම් පසුබිම් කරගනිමින් සුරචිත මේ අපූර්ව නවකතාව ජනගත කෙරුණෙ 2010 වසරේදීය.විද්‍යෝදය සම්මාන, ගොඩගේ සම සම්මාන, සාහිත්‍ය සම්මාන, රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මාන ආදී අනේකවිධ ගෞරවයන්ට මෙම කෘතිය පාත්‍ර විය.සෙංකොට්ටං නවකතාව මෙම නිර්මාණවේදියාගේ සිතෙහි ඇදුනේ ටෙලි නාට්‍ය පිටපතක් ලෙස සැකසීමටයි.නමුත් එම වකවානුව වන විට ටෙලි නාට්‍ය කලාව පිළිබඳව එතරම් පැහැදීමක් ඔහු තුළ ඇති වී නොතිබුණු නිසා එය ඉබේම නවකතාවක් වශයෙන් ලියන්නට ඔහු අදහස් කළේ ය.

කුල ක්‍රමය යනු ජානමය ලේවලට කිඳා බැස ඇති දෙයකි. එය පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට යුගයෙන් යුගයට නොනැවති  ඉදිරියට පරිණාමය වන අතර අදටද මෙහි අවශේෂ යම් යම් ස්වරූප වෙනස්කම් සමග සක්‍රියව පවතී.කුල ධූරාවලිය තුළ දැඩිව පීඩාවට පත් වන්නේ රජක කුලයයි. ගම්වලින් පවා කොන් කළ ඔවුන්ගේ පීඩාවන් අනිත් කුලවලට වඩා ප්‍රබලය. ඔවුන්ගේ ජීවිත කතා තුළ අප විසින් විමසුමට ලක් නොකළ විශාල වපසරියක් තිබෙන බව රචකයා ගේ අදහසයි.ඔවුන් අත්විඳි පීඩාව අප අතීත ලේඛකයන් වෙතින් සැබෑ ලෙස නිරූපණය නොවීම දැකගත හැකි විය .එවැනි පීඩිත කුල සමාජ ක්‍රමයක දිගහැරෙන නවකතාවක් නිරූපණයට මස්ඉඹුලයන්ට අවශ්‍ය විය. ඒ එය අප අතින් සිදුවිය යුතු ඓතිහාසික ක්‍රියාවලියක් සේ ඔහුට හැඟී ගිය හෙයිනි. එනිසාවෙන් මහින්ද ප්‍රසාද් මස්ඉඹුල විසින් සිය කුළුඳුල් නවකතාව සඳහා සෙංකොට්ටං ප්‍රස්තුතය යොදාගෙන තිබුණි. තවද සාගර පලන්සූරිය කවියාගේ "නිර්මාණ ප්‍රවේශය" නම් කෘතිය ද මෙම වස්තු බීජ සපයා ගැනීමේදී කතානායකයාට විශාල බලපෑමක් සිදුකළ බව ඔහු විසින්ම පවසා තිබේ.එම ස්වයං ප්‍රවාදයේ සඳහන් වන පරිදි ඔහු සේවය කළ කහවත්ත ප්‍රදේශයේ පාසලක දරුවන්ට කුල මගින් ඇති කර තිබූ පීඩනය මැනවින් විශද කළේය.ඉහළ කුලවල දරුවන්ට ඩෙස්, පුටු තිබුණද පහළ කුලවල දරුවන්ට පැදුරු ලබා දීම වැනි දේ මෙම නිර්මාණවේදියාගේ සිත් පහරන කරුණක් විය.එය ඔහුට වඩාත් තදින් දැනුනේ කහවත්ත ප්‍රදේශය ඔහුගේ උපන් ගම වූ බැවිනි. එහි අවසන් ප්‍රතිඵලය වූයේ සෙංකොට්ටං නම් අග්‍රගණ්‍ය නවකතාව කලඑළි දැකීමයි.ඒ පිළිබඳව නවකතාවෙහි ආරම්භයෙහි ම සඳහන් වන පූර්විකාව තුළින් අවබෝධ කරගත හැක.

පිදුම

මානව සංහතියේ

නෙක නෙක කිලිටි කෙලෙසුන්

ස්වකීය දෑත්වලින්

සුදෝ සුදට පවිත්‍ර කර දී

හිස් දෑත බදාගෙන

හිතේ මොනවදෝ හිරකරගෙන

නිහඬවම මිය පරලොව ගිය

ඒ උසස් මිනිස් වර්ගයාට

භක්ත්‍යාදරයෙන් කෙරෙන

උත්තමාචාරය....

කුල භේදය විසින් එකල සමාජයේ ඇති කර තිබූ පීඩනය මෙහි අන්තර්ගත එක්තරා සිදුවීමක් තුළින්  තත්ත්වාකාරයෙන් දැක ගත හැක.බබා හේනයාට අකුරු ශාස්ත්‍රය ඉගැන්වීම සඳහා වීරප්පුලි හේනයා ඇතුළු පිරිස උත්සාහ ගනු ලබන අවස්ථාවේදී වංශවත් පිරිස් විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලබන අදහස් කුල භේදයේ අමානුෂිකත්වය මැනවින් විශද කරයි.එම අවස්ථාවේ දී භාවිත වන පහත සංවාද ප්‍රකාශ ඇසුරින් ඒ බව අවබෝධ කර ගත හැක.

"අපේ ළමයා ඔය උන්නැහේලයේ ඒ දරුවො එක්ක එකට ඉන්දෙව්වට මාත් කැමති නෑ. මගේ ඇඟ හිරි වැටුන ඒ වෙලාවේ. උන්නැහැල කැමති නං පැදුරු කෑල්ලක් එළා දීලා අපේ ළමයට අයිනකිං ඉන්න දෙන්න."(පිටුව 112 - 113)

"එහෙම ඉඳගත්තත් උගන්නන්නෙ එකම දේවල් බව දැන් ඉස්කෝලේ මහත්තයාගේ කටින්ම පිට උනා නේ. අපි කැමති කැමැති නෑ ඒකට.මේක මොන මල මලවිකාරයක්ද අපේ දරුවොයි රඳවයි , බඩහැලයයි , පද්දයි ඔක්කොම එකට ඉඳගෙන අකුරු ලියන්න තියාගත්තම අපි කොහොමද ගමක වසන්නේ? " (පිටුව 113)

සෙංකොට්ටං නවකතාව සිය විෂය භූමිය කර ගන්නේ සබරගමු පළාතේ, රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයේ, රිදීවිට නම් වූ ගම හා ඒ අවට ප්‍රදේශ මීට දශක අටකට පමණ පෙර විසූ සමාජයේ කුල ධුරාවලියේ අවම තැනක ස්ථානගත කරනු ලැබූ අවවරප්‍රසාදිත එකී මිනිසුන් මුහුණ දුන් පීඩනයයි. රිදීවිට ගමේ වීරප්පුලි හේනයා ,ඔහුගේ බිරිඳ මල්මරිදී , වැඩි වියට පත් දූවරුන් වූ පොඩිනා සහ හීං රිදී, පොඩිනාගේ සැමියා වූ නම්බු හේනයා , පොඩිනා ඔහු සමඟ විවාහ වීමට පෙර අනගිහාමි නම් වූ කුලවතාට දාව ඈ වැදූ බබාහේනයා නම් ලත් 8 හැවිරිදි දරුවා සෙංකොට්ටං හි ප්‍රධාන චරිත වෙති.

සෙංකොට්ටං නවකතාවට පාදක වූ චරිත සැබෑ චරිත නොවුවද එවැනි චරිත තවදුරටත් සමාජයේ ජීවත්වන බව මෙම නිර්මාණවේදියා ගිය අදහසයි.කතාව හා චරිත 1930 ගණන්වල පැවති සමාජ ආර්ථික දේශපාලන තත්ත්ව මත ගොඩනැඟුණු පරිකල්පනය කි.එකී ප්‍රස්තූතිය විදාරණය කිරීමට වඩාත් උචිත, අපූරු භාෂාවක් ඔහු විසින් යොදා ගත් අතර ඔහු එය හිතාමතා නිර්මාණය කර ගත්තකි.නවකතාව නියෝජනය කරන වකවානුවේ සිට අද දක්වා පැවත එන පරම්පරාවේ අවසාන පුරුක් සමග කතාබහ කර අදහස් හුවමාරු කරගැනීම තුළිනුත් , ඔවුන්ගේ වාග් විලාශය පිළිබඳව ගවේෂණය කිරීම තුළිනුත් උකහා ගත් කරුණු අනුව ඔවුන්ගේ බස් වහරේ පවතින අපූරු කාව්‍යාත්මක බව අනුව යමින් නව කතාවට උචිතම බස් වහර මස්ඉඹුලයන් විසින් යොදාගෙන තිබේ.ඒ බව පහත ප්‍රකාශයන් තුළින් මැනවින් පැහැදිලි වේ.

"මහ මිනිස්සු කුඹුරුවල වැඩට ගිහින්...ඇටකිච්චො විතරයි ගෙවල්වල"  

"ඇරත් දැනටමත් ඔය පිත්තල එක්කාසු වෙලා තියෙන්නේ මහ හුගක්.තව කොච්චර නං දුර තියෙනවද අනුරාජ්ජපුරේට?ඔහොම යද්දි තව එක්කාසු වෙයි බර සාරෙට." 

"අනේ.., අනේ..,තිත්තකඩයිනේ , උඹලා මයෙ කකුල් කඩාල්ල... කඩාල්ල...මොනවදෝ කන්න දේවල් හොයා ගන්නවා.මෙතන සක්විති රජතුමා වාඩිවෙලා උන්නා නං උඹලා ඒත් මේ වගේම කඩාල්ල... කඩාල්ල... කනවා.ආයෙ මෙතැන ගොවිගම - කරාව - -වහුම්පුර-බඩහැල-බද්ගම-ගහළ- රොඩී කියලා කොයියම්ම මනුස්සයෙක් උන්නත් උඹලට ඒකෙ පංගුපේරුවක් නෑ." 

අනෙක් අතට නිර්මාණවේදියාට එල්ල වූ දෝෂ දර්ශනය නම් ඔහු කවියෙකු වීම නිසා මෙවැනි කාව්‍යමය හැඩයක් ඇති භාෂාවක්ම නවකතාව සඳහා යොදා ගත් බවයි.ඊට පිළිතුරු සපයන නිර්මාණකරු පවසන්නේ ඔහු කවියෙකු වීමට උත්සාහ දරන්නකු මිස කවියෙකු නොවන බවයි .තවද සෙංකොට්ටං නවකතාවේ භාෂාව තුළ පැවති කාව්‍යමය ලක්ෂණ දැරීම කෘතියට ආලෝකයක් මිස මිස, අසාධාරණයක් නොකළ බවයි.නවකතාව විසින් නිරූපිත වස්තු බීජයබීජයට උචිත ම වූ එම බස් වහර ඒ සඳහා තමා විසින් යොදාගැනීම පමණක් කළ බවයි.නව කතාවේ ප්‍රස්තුතය හා ආකෘතිය මත භාෂාවේ ස්වරූපය තීරණය වන බව පවසන ඔහු නිර්මාණකරුවෙකුට අවශ්‍ය ඕනෑම බස්වහරක් නිර්මාණයකට යොදා ගත හැකි බවත් එමගින් විදලිත ප්‍රස්තුතයට හා ආකෘතියට අසාධාරණයක් නොවිය යුතු බවත් වැඩිදුරටත් දක්වයි.පාඨක ආකර්ෂණය ගොඩනැගෙන, පාඨක ආකර්ෂණය දිනා දෙන භාෂා ශෛලියකින් නිර්මාණ රචනය සිදු විය යුතු බව ද ඔහු විසින් වැඩිදුරටත් අවධාරණය කරයි.

"උඹට කියන්න අපේ කිරි අම්මා කෙනෙක් හිටියා මාගල්ල වත්තේ වංශ රිදී කියල.කුණුහරුප කියනවා කටේ නොගෑවී.මගේ ඔන්න එක පළහිපව්වක දී මගේ ළඟින් ඉඳගෙන මෙන්න මේ මං උඹගෙ හිත හදන්නා වාගේම මයේ හිත හදන්න හරි හරියට මහන්සි වුනා.ඒ ගෑනි කියපු කතාවක් මට අද වාගේම මතකෙ තියෙනවා...ඒ කිරි අම්මා කිව්වා ඕනි එකෙක් එක්ක ඕනි විගඩමක් නැටුවට කමක් නැතේ ය. හැබැයි ඔය පිරිමි ජාතිය මහා අමුතුම අමුතු ජාතියක් ය . අත නිකං තියාගෙන ඉන්න පුරුද්දක් උන්ට නැත. අන්න ඒ හින්දා උඹ ළඟ ඔය තියෙන හක් ගෙඩි දෙකයි පංච බෙල්ලයි විතරක් උන්ගේ නොහොබිනාකම්වලට පරිහරණෙට දෙන්න එපාය කියලා....බලාපන් රත්තරනේ ඒක මොනතරම් මසුරං කතාවක් ද කියලා ඕනෑම ලමිස්සියෙකුට මිනිහෙක් එක්ක යන්න කලින් දෙසැරයක් හිතන්න ඒ කතාව කොයිතරං වටිනා එකක් ද කියලා.කතාවක් නෙවෙයි බොලං ඒක මසුරං මල්ලක් කියලයි මට නං හිතෙන්නේ."  

සෙංකොට්ටං නවකතාව ප්‍රශස්තව ගොඩනැගී තරමක කලබලයකින් අවසන් වන බව සමාජ පාඨකත්වය වෙතින් නැගුණු තවත් ප්‍රශ්නයකි.ඊට පිළිතුරු සපයන නිර්මාණකරු ප්‍රකාශ කරන්නේ තමා එය හිතාමතාම සිදු කළ දෙයක් බවයි. කතාව ගොඩනැගීමෙන් පසු චරිත හරහා තිගැස්මක් ඇති කර එය එතැනින් හමාර කොට අලුත්  අත්දැකීමකට යන්නට ඔහුට අවශ්‍ය විය. වසර 70ක වැනි කාල පරාසයක සිදුවන සිදුවීම් සමුදායක් එකින් එක විස්තර කිරීම කිසිසේත් කළ නොහැකි අතර එය නිර්මාණයක් වන්නේ ද නැත.එසේ වුවහොත් වන්නේ එය තවත් සම්ප්‍රදායික නිර්මාණයක් වීම පමණි.නවකතාව තුළ සිදුවන පරිවර්තනය ප්‍රශ්නකාරී වීම පාඨකයන් අවබෝධ කර ගත්ත ද එය විචාරකයින් උගත් නවකතා ශෛලීන්ට පටහැනි එකක් විය.නමුත් නවකතාකරුවෙකුගේ නිර්මාණයක් මෙසේ අවසන් විය යුතු යැයි කිසිවෙකුටත් නීති පැනවිය නොහැක.

මෙසේ අපූරු කාව්‍යාත්මක භාෂාවකින් සන්නද්ධව, ගැඹුරු ජීවනාදර්ශ සමාජගත කරමින්, ප්‍රශස්තව ගොඩනැගී තරමක කලබලයකින් අවසන් වෙමින්, පාඨක අභිරුචිකත්වය රඳා පවත්වා ගන්නා වූ අපූරු නවකතාවක් වශයෙන් මහින්ද ප්‍රසාද් මස්ඉඹුලයන් විසින් රචනා කරන්නට යෙදුන සෙංකොට්ටං නවකතාව පෙන්වා දිය හැක.පහතින් දැක්වෙන එහි අවසානය ද ඉතා රමණීය වූවකි.

"ආයෙමත් අර සුවඳ දැනෙනවා, රෙදි සෝඩා කලවම් වෙච්චි තම්බපු රෙදි සුවඳ.., ඒ සුවඳ මට හැමදාකම දැනේවි.., ඔව් ඉදිරියටත්, මියයන්න කලින් ගන්න අන්තිම හුස්මෙනුත් ඒ සුවඳ මට දැනෙයි." 

                                    නිමි.

සෙංකොට්ටං නම් ප්‍රතිභාන්විත නවකතාව සම්මාන රැසකින් පිදුම් ලැබුවා පමණක් නොව ඊට විචාර ලිපි රැසක් ද පළ විය. ඒ අතර මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත් වැනි විශිෂ්ට සාහිත්‍යධරයන් ද වූ අතර, එතුමා විසින් මෙම නවකතාවේ සාධනීය හා අනෙකුත් ලක්ෂණ විචාරයට ලක් කර තිබුණි.එමෙන්ම තවත් වරෙක ප්‍රසිද්ධ විචාරකයකු පවසා තිබුණේ සෙංකොට්ටං වූ කලී  අපුලන්නන් ගේ රමණය හැර අන් කිසිවක් නොවන බවයි.කෙසේ වෙතත් අදටද පාඨකයන්ගේ නොමද සම්භාවනාවට පාත්‍ර වන කෘතියක් ලෙස සෙංකොට්ටං පෙන්වා දිය හැක.

📌 සටහන - සවිදු ඉරෝෂන්